Deze tekst is geschreven in opdracht van Nick Teunissen – Platform Hero, met financiële ondersteuning van het Lira Fonds.

Personages:
Nick Teunissen
Ismir Hero
Papa Mustafa
Mama Hajrija
Amel Hero (broer Ismir)
Baba (oma Ismir)
Sniper Milan (droom personage)

FRAGMENT

*** SCENE 3 –  Ontwaken ***

De volgende ochtend lijken zijn tranen met zijn roes verdwenen.
Ik lig in bed en kijk naar hem.
Kleine schoonmaakkarretjes rijden door de Almerense straten om alle oranje troep op te vegen.

‘Ismir, weet je nog wat er vannacht gebeurde?’

Wat bedoel je?

In de Kebabzaak?

Hoezo?

Ik denk dat het goed is om daarover te praten.

Waarover?

Over jou.

Ik mis mijn ouders. Meer valt daar niet over te zeggen.

Dat denk ik wel.

Wat dan?

Misschien zijn er nog onverwerkte zaken

Onverwerkte zaken? Ga je de psycholoog uithangen.

Misschien moet je eens met iemand afspreken die hetzelfde heeft meegemaakt…

Met een Joegoslaaf?

Ja.

Ben je gek!
En dan alsnog een kogel door mijn kop, zeker.
Koffie?

Is er wel eens op jou geschoten?

Tuurlijk.
Wil je koffie?

Tuurlijk? Wanneer dan, hoe vaak…

Gewoon. Als ik op straat liep, naar oma toe, of over de brug.

Gewoon zomaar.

Ja, en thuis, binnen.

Binnen?

Door het raam. Daarom zaten we daarna alleen nog in de keuken
In het midden van het huis.

Met geweren ofzo

Ja, snipers. Onder andere. Op de omroep was er een keer een bomaanslag.

En toen?

’t Was in de regiekamer van het journaal.
Je ziet geen hand voor ogen meer, overal stof. Dan zie je drie collega’s liggen, dood.

Echt?

Er was paniek, de presentator huilde in beeld.

En jij?

Ik dacht: het beeld moet op zwart. Zij zullen niet zien hoe hun slachtoffers lijden.

En ben je toen naar je ouders gegaan?

Nee, dat kon niet.

Waarom niet?

Hun wijk was afgesloten.

Afgesloten?

Ja Nick, dat is wat ik zei.

Voor hoe lang?

Half jaar, of iets.
Later waren er loopgraven, toen heb ik mijn moeder verrast.

Was ze blij

Ze huilde, en werd kwaad. “Wat heb je gedaan Ismir?”
Om over het water bij Dobrinja te komen moet je dus een brug over.
Langs een kant een muur van zandzakken en zo hard rennen als je kunt.
De doden liggen gewoon langs de kant van de weg.

Jezus.

wat moet je anders…
Het leven gaat door.
Weet je Nick, je went er aan.

Dat kan ik me niet voorstellen.

Er is wel meer wat jij je niet kan voorstellen.

Ik wil het me wel voorstellen.
Ik wil het weten

Waarom?

omdat jij het bent.
Dus je werd heel veel beschoten

Nou ja veel… er zaten gaatjes in je T-shirt zonder dat je het doorhad.
Het was zo normaal dat ik je gewoon vergeet het te vertellen.

Wat verschrikkelijk.

Zelf schieten is erger.

Hoe bedoel je?

Zoals ik het zeg.

Heb jij ook geschoten dan?

Ja aan het front, maar expres mis.

Aan het front? Wat deed jij daar dan?

Verstoppertje spelen natuurlijk.
Dienstplicht schat, wat denk je.

Dienstplicht?

Wil je niet alles herhalen wat ik zeg, je hoort me prima.

Ik wist niet dat jij ook het leger in moest.

Ja. Niet lang. Niet lang daarna ben ik gevlucht.

Door die tunnel. Hoe ging dat eigenlijk?

Zullen we naar buiten gaan?

Ismir…
Dit verhaal moet ik toch weten. Ik ben al 7 jaar met jou samen en hoor nu pas voor het eerst dat jij in het leger hebt gezeten.
Dat is toch gek?

Misschien.

Ik zou graag meer willen weten. Je hele verhaal. Van het begin tot nu.

Prima. Maar niet vandaag. De zon schijnt, nu gaan we naar buiten.

Terwijl ik achter hem loop, probeer ik Ismir voor me te zien als een soldaat. Maar ik krijg hem met geen mogelijkheid in dat legeruniform.

Vanaf dat moment ga ik vragen.
Voorzichtig, met veel tijd er tussen.
En ik krijg antwoorden. Alleen om zijn vertrek door de tunnel blijft hij heen zeilen met soepele afleidingsmanoeuvres.
Stap voor stap, haast je rustig.
Ook ga ik mij inlezen.
Als een uitgehongerde hamster die zich klaarmaakt voor de nieuwe ijstijd.
Meters boeken en documentaires leg ik af, en mijn verbazing over wat Ismir gezien moet hebben groeit met elke letter.

‘s Nachts word ik afgeleid door zijn koffer in de kast. Al jaren verplaatsen we dat ding mee, zet Ismir het ergens weg en de deur gaat dicht. Maar nu wil ik de inhoud zien.
Ik heb honger en de feitelijkheden stillen niet.
Als Ismir een keer niet thuis is, klik ik het slot open. Brieven die ik niet kan lezen, 6 polaroidfoto’s van zijn ouders, Amel en ‘n kat, een rozenkrans, een verwassen tupperware bakje, een treinkaartje naar Zevenaar, ‘n VN pasje, cassettebandje, en lucht vol met afscheid.
De binnenkant van de koffer is helemaal vol getekend.
Snel doe ik hem dicht.

Terug naar het Overzicht

Enkeltje Holandija is in zijn geheel te lezen op de website van de Auteursbond.